22 oktober 2013: Op leeftijd

Hi guys, wat een weekje. Na de trainingsavond op maandag speelden we competitie op woensdag (en wonnen onverwacht met 5-1). Op zaterdag begon dus de regional competition. Vroeger in Nederland begon je dan heel beschaaft om 10 uur, maar dat soort 'heeren' tennis kennen ze hier niet. Om 8 uur aanwezig en half negen spelen. Dus trof ik daar, gevoelswijs midden in de nacht, mijn teamgenoten aan. Op een na had ik die nog niet eerder ontmoet en die bleken een gemiddelde leeftijd van 17 te hebben. De tegenstanders waren iets ouder met een gemiddelde leeftijd van 27. Voelde me met recht een opa dus. Moest dan ook al de vaderlijke technieken uit de kast halen om mijn team mates op te peppen. Mijn dubbel ging redelijk goed, maar na de 6-3 set winst dacht mijn jonge team maatje de wedstrijd al in handen te hebben en dus verloren we de 2e set met maar liefst 0-6. Dankzij mijn kortstondig verblijf aan de psychologische faculteit Utrecht konden we de 3e set op de tandjes met 6-3 binnen slepen. Onze maatjes verging het slechter. Na een 6-1 setwinst en een paar gemiste volleys gingen de kopjes hangen en presteerden ze het in 3 sets te verliezen. De heren kwamen daar niet meer overheen en dus verloren ze beiden in zichtbaar fysieke en mentale depressieve toestand (oh wat heeft de jeugd het zwaar) ook hun single. Het effect van mijn therapie sessie kabbelde nog even voort en dus bracht mijn dubbel partner de stand terug op 2-3. Aan granddad dus om de stand gelijk te trekken en liefst de wedstrijd in games binnen te halen. Ik won de eerste 11 punten en dat gaf goede hoop. Inmiddels was de gevoels temperatuur opgelopen tot rond de 30 en goot het water uit al mijn porien. Anyway, om aan de spanning een eind te maken, ik won met 6-3 6-2 en daarmee wonnen we de wedstrijd (4 games verschil). Mijn twee depressieve teamgenootjes waren toen al afgetaaid. Komende zaterdag dus eerst maar weer even opvoeden en verplicht pepdrankje met Prozac-oplossing. Ik was nog niet thuis of ik kreeg een SMS van de zoon van een van onze buren die me uitdaagde voor een wedstrijd. Omdat ik al twee keer had moeten afzeggen kon ik dat niet nog eens doen en dus zeulde ik mijn oude lichaam maar weer naar de baan om deze jonge vader (zo'n type dat echt elke bal probeert te halen) alle hoeken van de baan te laten zien. Het feit dat hij meer bezweet was dan ik lag puur in het feit dat ik geen vocht meer over had. Vanaf dat moment heb ik alle hoeken van het bed en de bank gezien. Batterijen volkomen leeg.

Het hielp natuurlijk niet dat we de avond ervoor in ons eigen Otaki Civic Theater naar Ryan Edwards en band waren gaan kijken om daarna nog even bij Jane na te borrelen. Zondag middag Nienke naar de airport brengen voor haar waist managements conference in Rotorua, maar eerst een lekker lunchje bij Lan en Rut op het dek. Heb na thuiskomst nog net mijn bed kunnen halen.

Goed, wat heb ik eigenlijk te klagen, kijk eens naar de prestatie van een van onze kippen. Komt natuurlijk door al dat heerlijke voedsel dat we ze geven. Maar bedenk wel, dit is dus zonder ruggeprik gelegd!!!

Onze dierentuin is weer uitgebreid. Nadat het RHV virus onze konijnen populatie had gedecimeerd (alleen Blondie kwam er ongeschonden door) schaften Nienke en ik ons drie nieuwe dames aan om Blondie gezelschap te houden. Vanwege dat alom aanwezige virus (wat de boeren hier enkele decennia eerder loslieten) mogen ze pas bij 12 weken gevaccineerd worden en dan naar buiten. Dus verblijven ze tot die tijd in huis. Ze zijn nu 7 weken en blijven dus nog even binnen rond sprinten.

De muziek is deze week is een favoriet van Nienke, een nummer van de Aucklandse band Avalanche City, een Kiwi band dus:
Het tweede liedje komt ook uit Nieuw Zeeland en is natuurlijk van Ryan Edwards, hier met Carolina, hetgeen trouwens is opgenomen door mijn vismaatje Dick