13 januari 2015; Je suis Charlie

Het enige nadeel van kamperen is het douchen. Vaak niet aanwezig of je krijgt anderhalve minuut voor je laatste 2 dollar muntje. Nou hadden we een tak gevonden voor onze 'douche zak' maar die moest opgeofferd worden aan het kampvuurtje naast de bus. Geen nood. Gewoon een ochtend bad in de Rangitikei river.

Beetje fris, maar daarna kom je snel bij met een kop koffie naast het nog van de avond ervoor smeulende kampvuur. Niet te geloven trouwens dat we onze bus neerzetten en naast ons een gezin uit duh Haag staat. Die Hollanders zitten ook echt overal.

We vierden de 50e van een vriend (de oliebollen bakker) en zijn lieftallige eega in Ohakune met een hele groep vrienden. Hier is Nienke op pad met de helft van de groep.

Fraaie wandeling langs Mount Ruapehu waar nog steeds sneeuw op ligt.

Ondertussen ging ik met de andere helft mountain biken. De twee youngsters bleven niet op de uitleg van de bike owner wachten en waren al snel uit het zicht verdwenen. Ik besloot om het jonge volk maar te gaan inlichten over de naderende onheil (haarspelt bochten, diepe kloven en bruggen zonder planken).

Toen ik de jeugd eenmaal had ingehaald ben ik maar voorop blijven rijden om ze zo wat af te remmen en het groepsgevoel te laten ervaren. Die groep hebben we overigens maar slechts heel even terug gezien. Gelukkig bleek ik niet de enige te zijn die met sommige klimmetjes wat moeite had. Finn heeft tijdens het fietsen in geuren en kleuren verteld welke insekten hij nou weer in zijn mond of oog had gekregen. Niettemin was hij buitengewoon tevreden met het feit dat hij ruim een uur voor zijn ouders (die natuurlijk veel meer hebben gezien) terug was.

Daarna zijn we op zoek gegaan naar die beroemde zwemspot in de rivier ergens onder de top van de mountain. Niet gevonden. Het was zo warm dat er vrijwel geen water in de bergbeek stond. Ons kleine clubje gaf het echter niet op en vonden een spot om af te koelen. Fraai stukje beek trouwens, prima om te canyoningen (dubbele scrabble puntjes!).

Zaterdag avond hadden Nienke en ik er een Mexicaanse avond van gemaakt. Paar blikjes van dit, paar van dat, bergje uien, gehakt van huis, emmertje kaas, geheime kruiden en klaar is Nienke. Voldoende voor een kleine 40 man.

Een pannetje voor de vegetariers, een voor de carnivoren en nog wat apart voor de dairy free smullers. Weggespoeld met wat flesjes van het een of ander.

Ben ook eindelijk verlost van de das die ik voor mijn 50e kreeg.

Later op de avond kregen we nog een serenade van Guy op zijn doedelzak. Een deel van het dorp liep er ook voor uit. Allemaal heel vredelievend, in tegenstelling tot het nieuws wat vanuit Europa doorsijpelde. Weer wat idioten die denken dat ze een of andere gods manifestatie blij hebben gemaakt en boven hun 100 maagden kunnen gaan ophalen. De kranten schreven dat het allemaal tot in de puntjes was uitgewerkt, wel lullig dat je dan je bibliotheek kaart in de vlucht auto laat liggen.

De laatste dag reden we een stuk de bergen aan de andere kant van Ruapehu in om daar een stukje paradijs te vinden.

Een fraaie zwemplek in de middle of nowhere. Finn probeerde zelfs forel te vangen hier. Geen idee of dat gelukt is want wij moesten helaas huiswaarts keren. Maandag weer werken. Via wat strandjes en een art gallery weer de dagelijkse sleur bereikt. Kunnen niet wachten op het volgende lange weekend.