23 juni 2015: Raindrops keep falling.

Muziek komt van een oud Nederlands duo uit de tachtiger jaren. Ik plukte ooit de cassette uit een bak bij de Makro en heb er jaren met plezier naar geluisterd. Het geluid werd echter dof en dus was het op een gegeven moment niet meer om aan te horen. Vele jaren later kon ik via de Nederlandse website Fonos een CD gebrand van de originele opname banden bestellen, niet eens heel duur. Heb er later nog wel een een 'verloren' CD besteld, maar helaas is deze service nu offline. Dit is het folk duo genaamd Sundown (Miek Born en Hans Sueters) met 'Raindrops':

Op de weg terug naar huis begon het ineens koud te worden, de buitentemperatuur meter laat 0C zien. We waren vrijdag naar onze vrienden in Waihi gereden voor een lang weekend. Er kwam een storm aan en dus vertrokken we vroeg om niet op de desert road ingesneeuwd te raken. Terwijl we de laatste haarspeld bochten namen kwam de mist op, een zicht van 20-30 meter. Toch veilig Waihi gehaald.

Sneeuw storm aan bakboord.

Lekker weekend met vrienden. Nog even wat kunst galleries bezocht in Taupo en Whitianga. Altijd verrassend wat je tegenkomt. Hans Peters maakte stainless steel braille art die eigenlijk ergens in het groot moet staan. Maar hij wacht nog steeds op zijn doorbraak. Heb mijn lamp aangeboden aan een gallery in Taupo. In onderhandeling. Heb nu een hele grote gemaakt (tot grote vreugde van Nienke), dus die moet echt snel naar een gallery.

Een soort spaceship, 120cm doorsnede en 25 kg, dus niet voor elke slaapkamer zullen we maar zeggen. Je kunt goed de schaduwen zien die het op de muren achterlaat. Hij heet dan ook 'Shadows on the wall'.

Midden in de sneeuw storm.

Even later reden we in de sneeuwstorm die we eerst links zagen. Toch een vreemde ervaring hier in NZ. We hebben wel eens eerder rond de 0 graden en in sneeuw gezeten, maar dat was hoog in de bergen tijdens het skieen. Het zag er overigens eerst even naar uit dat we helemaal niet naar huis konden (moesten we in die luxe lodge blijven...). Highway 1 en 2 waren afgesloten door slips en overstromingen. Maartje was zo dapper om op ons huis te passen, maar moest eerst door een flooding naar ons huis zien te komen. Het schijnt dat het water wel eens eerder zo hoog gestaan heeft, maar dat was na 6 dagen onophoudelijk regenen, dit was slechts 1 dag. Te Horo Beach was weer eens overstroomd en Maartje belde of ze daar wel doorheen kon. 'Ja' volgens Nienke, maar even later vertelde Maartje dat het water zo hoog stond dat het over haar motorkap heen kwam. We waren even vergeten dat onze 4WD wat hoger is dan Maartjes sedan.



Nog een aardig filmpje kun je hier zien.

Dat was nog niet alles voor onze dappere oppas. Dit plaatje laat niet alleen zien waar wij wonen (een straatje hoger dan de blauwe stip) maar geeft m.n. aan waar rond lunchtijd zaterdag het epicentrum lag van een aan heuse Te Horo Beach aardbeving, 3.3 op de schaal van Richter, slechts 11 km diep. Schokkend! En later nog een naschok ook.

Tot zover ons drukke leventje hier aan de andere zijde van de bol. Zo eens even kijken of ik de Hollandse dames in actie kan zien tegen Japan.