21 maart 2017: Heaphy and WOMAD

Hi guys, ik heb al even niet meer geschreven. Dames gaan voor nietwaar? Gisteren terug gekomen van weer een zeer geslaagde WOMAD. Onze 9de geloof ik. De muziek is uiteraard van bands die daar optraden. Ik ga ze deze keer niet allemaal laten horen, maar als je op de namen klikt wordt je gelinkt met een van hun nummers, de moeite waard. Dit is 9Bach, een groep uit Wales, hier met Wedi torri (Engelse vertaling: broken).

We vertrokken een dag eerder direct na Nienkes werk en kampeerder op het strand vlakbij Wanganui. Genoten van de sunset met rechts de typerende driehoek, het doel van onze reis: Mount Taranaki.

 's Ochtends vroeg op pad, genietend van de 'witte wieven' over de mais velden.

Ontbijtje bij ons favoriete tentje 'the Funky duck cafe' aan het Virginia Lake reserve in Wanganui, waar ze weer een hilarische spreuk voor ons hadden.
Tentje opgezet met Jules en the boys (nou ja, wij dan, the boys konden de juiste app niet op hun phone vinden) die vrijwel tegelijk met ons aankwamen. En al snel zaten we aan de lunch, bubbles met verse sushi en live music. Nog geen tijd gehad voor het WOMAD (leuke link naar een overview van WOMAD NZ 2017) programma en daar hielden we ons dan maar mee bezig de rest van de middag. Nou ja, nog een middag slaapje dan.

Het volgende stukje muziek is van de Warsaw Village band, een Poolse band die traditionele folk muziek een stukje moderniseerde.

We genoten van de vele acts (je kan op de naam klikken om een clip te beluisteren), zoals de New Zealand dance company, het Sudanese Sinkane, de indrukwekkende Canadese Eastpointers, de Nieuw Zeelandse Marlon Williams

Deze dame is Inna Modja uit Mali, die het mooie 'Forgive yourself' zong:

Menigeen was speciaal gekomen voor de Engelse 'Specials', die wij echter helemaal niet zo special vonden. Ook de Braziliaanse Bebel Gilberto (met veel tam tam aangekondigd) viel erg tegen, hoewel haar band goed was.

Op zaterdag startte erg goed met het Zuid Koraanse 'Tago', humor en geweldige drums. Daarna prima optredens van 'Lord Echo' (NZ), de swingende Aziza Brahim (West Sahara), Oumou Sangare (Mali)

Het optreden op zondag van de Kiwi band 'the Swamp Thing' was geweldig. Die kunnen zo op het North Sea Festival optreden. Het festival werd afgesloten met de Oostenrijkse band 'Parov Stelar', een electro-swing band die werkelijk iedereen aan het dansen bracht. Nog nooit zo vol gezien aan het eind van het festival.

De spiertjes waren na drie dagen wel weer los geswingd, want ik moet toegeven dat ik na het wandelen van de Heaphy track toch wel de nodige spierpijn had opgelopen. Nienke liep deze al in December dit jaar met haar neef Daan en onze vriend Ruben. Ik moest hem dus nog even inhalen. Trof ik toch mooi weer aan!

Op de BBQ van de Dutch borrelclub was ik de Noorse Anna tegengekomen, die de wandeling ook wel wilde lopen. Onderweg pikten we July, een Australische nurse nog op en met zijn drieën hebben we van de mooiste meerdaagse wandeling in NZ genoten. Als je op de foto's klikt worden ze vergroot.

Geweldige vergezichten.

Na 22 km lopen op dag 2 wordt je beloond met deze sunset. 's Avonds nog een operatie uitgevoerd met publiek. Een van de oudere dames had een grote teen die in wezen een grote blaar was en haar nagel stond vrijwel rechtop. Onder toeziend oog van vele belangstellenden draineerden we de blaar, repositioneerde de nagel en verbonden de teen vervolgens vakkundig.

Deze zwemspot ziet er fantastisch uit, maar ik kan je verzekeren dat het water ijskoud was. We namen er samen met een andere groep even een welverdiende plons. Grappig was de preutsheid van de 'down underlingen'. Op het strandje kleedt iedereen zich om in (zwemspullen) die vervolgens in het water niet te zien zijn. Om zich daarna op hetzelfde strandje, weer in het zicht van iedereen, opnieuw om te kleden.

Aan het eind van dag 3 zie je dit, net voordat je de Heaphy hut bereikt, de 'Heaphy river' bereikt de 'Tasman sea'.

De'smelliest room' op het zuider eiland.

De voeten van collega stapper Anna.

Op het strand het traditionele vuur gemaakt. Helaas was het opkomend getijde het er niet mee eens en zo was het dan dat even later Kiwi's water zagen branden! Mijn vuurtje dreef letterlijk weg.

Super sunset. Dankzij de aanwezigheid van nieuw Europees bloed heb ik tijdens de hele track slechts 2 beten van sandflies opgelopen. De track staat toch m.n. bekend om de 'squadrons of sand flies', maar het viel mee. Anna was minder gelukkig.

In de Koru lounche op Karamea airport (niet meer dan een airstrip met 2 luie stoelen).

We werden weer opgehaald door een 4 seater. De piloot was aardig genoeg om over onze gelopen route terug te vliegen en zelfs niet te beroerd om wat extra rondjes te maken. 'Is the wing blocking your view? Wait, I'll remove it!'. Wel een aparte jodokus. Toen we vertrokken sprak hij 'Karamea tower' toe dat hij van 'runway 19' ging opstijgen. Zoals gezegd, meer dan wat asfalt was er niet. Een echte vlieg freak. Toen we in Wellington vertrokken een paar dagen eerder kwam ik net aanlopen toen hij de enige andere passagier een kop koffie gaf. Hij keek me aan en zei; 'Sorry, he is flying business class'. Die man was minder blij toen hij vlak voor de landing in Takaka over de headphones meldde; "Shit, I hate landing this plane here'. Toch kan ik je Golden Bay air en de Heaphy track van harte aanraden. Cheers guys!