20 april 2017: South island, part 2

Nienke zou voor het paasweekend invliegen naar Hokitika. Cycloon Cook dreigde roet in het eten te gooien en haar vroege vlucht met een propeller vliegtuig werd inderdaad gecanceld. Gelukkig kreeg ze even later de laatste stoel in een jet, maar ze miste wel de aansluiting in Christchurch. En dus moest ze wachten op de avondvlucht naar de West Coast. Dagje musea in Christchurch dan maar. Schokkend om te zien dat de oude half ingestorte kathedraal (na de 2011 earthquake daar) nog steeds niets is aangepakt. Ik probeerde in Hokitika intussen dan maar alleen een wandeling uit. Ik liep aan de droge kant van een berg een oude mijn gang in, maar kreeg ligbaden vol regen over me heen aan de andere zijde. Heb de rest van de dag films kijkend in een hot tub doorgebracht. Nienke landde nog net op tijd voor het concert van Moana. Samen met haar zus, de geweldige gitarist Carlos en de elektronica specialist Paddy Free van het Nieuw Zeelandse Pitch Black, die net in Nederland had rondgetoerd, gaven ze een heerlijk avondje muziek weg.

Een dag later trok de regen naar de bergen. Konden nog net een bui met regenboog vangen op weg naar de Hokitika gorge. Onze bestemming is rechts op de foto.

Deze Hokitika river is normaliter turquoise, maar door de cycloon nu grijs. Desalniettemin een prachtige plek.

Daarna een fraaie doorsteek op weg naar Lake Kaniere.

Prachtige details in de nog vrijwel onbedorven natuur.

Hier wonen zo weinig mensen dat je al snel een straatnaam of bezienswaardigheid op je naam krijgt. Hier staan we bij Dorothy falls. Vanwege de waterval, niet vanwege haar krakkemikkige voortgang.

Zelfs aan mij is gedacht!

We besloten enigszins aarzelend om de Mount Tuhua track te gaan lopen. Aarzelend omdat die dag het zo idyllische rustige meer het speel terrein van powerboat races was. Niet echt echt rustig dus. Daarnaast had men het in de beschrijving over een 'quite steep' track en het had ook nogal geregend. Vol goede moed gingen we toch op pad.

Nou hebben we al heel wat af geklauterd in ons leven, maar deze was wel het summum. 'Steep' betekende hier recht omhoog, geen zigzag pad te vinden. Klauteren, je omhoog trekken aan boomstronken, een weg banend door dik struikgewas, etc. Echt heel hard werk en ondertussen steeds denken 'wauw, we moeten ook nog terug'. Vlakbij dit fraaie uitkijk punt (onze auto staat daar beneden ergens aan het meer) verdraaide Nienke haar enkel een beetje en besloten we het voor gezien te houden, omdat het afdalen waarschijnlijk nog meer tijd zou kosten dan het stijgen. Verstand op één dus.

Het was nog een heftige afdaling, maar uiteraard vakkundig uitgevoerd. Uiteindelijk bleek dat we niet eens heel erg ver van de top af waren toen we omkeerden, maar zoals gezegd, veiligheid is het belangrijkste.

We besloten naar Lake Mahinapuna te rijden waar we de stoelen uit de 'van' haalden en de borrelhappen met een lekker welverdiend biertje erbij.

Prachtig meer, rust, schitterend uitzicht, good company, wat wil een mens nog meer.

Plaatje toch?

Dit meer staat bekend om de grote hoeveelheid 'white herons' die hier verblijven. 'Gewaun witte règâhs' in het Haags dus.

De laatste dag hebben we nog wat tracks in de Goldmine region gelopen. Rustig aan, want we hadden beiden wat last van spierpijn in de bovenbenen. Men mag hier nog goud zoeken, mits je je aan de regels houdt. We zagen inderdaad mensen 'panning', water zeven met hun bordje. De goudkoorts in nog levend. Ik geef toe dat ik toch tijdens het lopen wat extra om me heen keek, maar de 3.1 kg gold nugget die een man de vorige eeuw vond heb ik niet gezien. Dat ding werd overigens door de NZ regering aangekocht en aan de Engelse Royal family geschonken. Die hebben het later laten omsmelten voor een gouden servies. The essentials of life.

Mijn tijd in Reefton zit er bijna op. Tijdens mijn verblijf hier had ik nog een review, wat inhoudt dat er iemand van de council tijdens de consultaties meekijkt. Dat is nodig voor re-registratie, maar waarom voor mij de 2e keer in 3 jaar? Anyway, de verschillende rapporten waren uitstekend. De reviews van collega's en patiënten waren lovend en mijn voorschrijfgedrag was uitmuntend. Ook op mijn verslaglegging was niets aan te merken. En toen kwam de middag. De praktijk had nog gevraagd of ze patiënten moesten selecteren. 'Nee, laat maar komen', was mijn antwoord. Nou dat heb ik geweten. 8 patiënten met de meest ingewikkelde problematiek en ongeveer 3 problemen per patiënt. Ik loop nooit uit, maar nu bijna een uur. Kreeg ook nog een patiënt voor een schouder injectie tussendoor die zich een dag had vergist. Ik dacht dat de reviewer wel wat commentaar zou hebben, maar ze zei alleen maar; pfft, ben blij dat ik niet in jouw stoel zat! Neem ik maar als compliment. Nog een weekje, dan zit het erop en heb ik weer even rust. 't Is wel weer even genoeg voor me.
Net het resultaat van Schalke '04 - Ajax gelezen. Naar de halve finale, maar dan ook maar net. Heb in de lunch zelfs de goals gezien, wat een verdedigend gestuntel. Anyway, blij voor ze. Hopen op een wondertje?
Bijna weekend en de spierpijn is weg. Heb nog wat tracks op het oog (o.a. de Cannibal Gorge walkway) en de mountainbike staat ook weer te trappelen. Cheers.