23 april 2017: South island, part 3

Alweer een blog. Tja, het weekend was zo gaaf, ik moest wel. Het plan was dit weekend om direct na het werk in de auto te springen en naar Arthurs pass te rijden om daar wat wandelingen te doen.

Het liep anders. Ik was 'the dokter on call' en rond half vijf kregen we een 'code purple', wat staat voor 'cardiac arrest'. Snel in de auto naar de ambulance. In de gele truck en op pad. Nog geen exact adres, maar wel de richting. Ongeveer 35 km verder. Dan weet je dat tenzij er iemand is die heel erg goed in reanimeren is, je waarschijnlijk te laat komt.

Halverwege de rit komt de info door; gedowngrade naar code orange (zwaailicht en sirene mogen uit). We komen aan op een farmtrack midden tussen de weilanden. Een wat oudere vrouw is met haar ride-on van de track geraakt en in de sloot terecht gekomen, onder de ride on. Verdronken.

Erg triest. Haar familie had haar de kant opgetrokken en zat daar te treuren. Drukke bedoening daar, brandweer wagen, 4 politie wagens, wat buren en wij. Ik wilde de vrouw naar haar huis transporteren zodat de kletsnatte familie de warmte kon opezoeken vlak voor de zon zou ondergaan. Mocht niet van de politie, want we moesten wachten op 'work-save New Zealand', die moesten foto's maken. Alsof niemand anders dat kon doen.

We hebben de familie zo goed als dat kon ingepakt in dekens en folie, en ik had de buren geinstrueerd warme truien en drank te gaan halen. Meer konden we niet doen en bovendien moesten we terug, want de ambulance was uit de regio.

Kwam te laat terug om nog naar Arthurs pas te rijden en dus besloot ik maar een afscheidsborrel van de locale ambu commandant te bezoeken en de dag erop vroeg Lewis pass in te rijden.

Gezellige, maar toch enigzins bedrukte, sfeer. 's-Ochtends toch wat moeite met opstaan en dus reed ik wat later weg.

Tegen 12 uur begon ik aan de Cannibal Gorge track, 8.5 km naar de Cannibal Gorge hut. Wat een mooie wandeling. Rivieren, watervallen, bossen, bergen, klauteren, alles wat ik nodig had. Hier Cannibal Gorge hut. Ik liep er omheen en toen weer terug naar de auto.

Uiteindelijk liep ik ruim 4 uur over de 17 km.

Terug bij de swingbridge kwam deze Tomtit me feliciteren met de prestatie.

Waarom het Cannibal Gorge heet? Maori uit het oosten aten hier hun slachtoffers uit het westen op. 'Us and them', again.

Net na vieren dus bij de auto terug en het was nog steeds prachtig weer.

Ik besloot niet naar de Deer valley campsite te rijden, maar door te rijden in de richting van Christchurch om zodoende de dag erop alsnog de Arthurs pass te kunnen doen. Bij dit fraaie plekje zag ik zo'n 15 meter lager een auto in de rivier liggen. Niet verroest, dus redelijk vers. Heb nog geroepen maar geen antwoord. Niet echt ruimte om naar beneden te klauteren en geen cell phone receptie. Dus onthield ik waar het ongeveer was en ging op pad met het plan de eerst volgende politie auto tegen te houden. Die kwam niet en dus heb ik 's avonds in de kroeg (nog steeds geen cell phone connectie) via internet het voorval bij de politie gemeld.

Ik sliep in een motel van een Hollander in Springfield. In de lokale kroeg naar het rugby gekeken met de lokale psychiatrische afdeling? Anyway, 's ochtends vroeg op pad.

Eerst naar Castle hill. Prachtige limestone creaties van de natuur.

En heerlijk rustig in de opkomende zon.

Het schijnt dat de Maori hier vroeger al overnachten en muurschilderingen aanbrachten.

Behalve 'Emma was here' en herinneringen van andere idioten heb ik geen kunst gezien.

Vervolgens naar 'Cave stream Scenic reserve' gereden. Daar kon je door een ondergrondse rivier naar de andere kant van de heuvel waden.

In het midden van de foto zie je de ingang van de ondergrondse rivier.

 Leek me heel gaaf.

Maar niet in mijn eentje en zeker niet omdat ik geen extra droge schoenen en broek bij me had.

De uitzichten zijn zo overweldigend. Ik heb hier eenmaal eerder gereden met mijn schoonouders, maar helaas toen in de regen. Wat hebben we destijds veel gemist.

Hier is de uitgang. Het water stroomt hier de berg in, maar het advies is om tegen de stroom in te lopen. Ga hier zeker met Nienke weer naar toe, en dan voorbereid (voorhoofdlampjes, handdoeken, droge kleren, droge schoenen, warme drank)!

Zoveel gave plekjes

 Meertjes, riviertjes,

watervallen,

 en nog meer watervallen.

Hier 'Dead man's curve' om aan te geven wat een operatie het was om hier een doorgang te creeren. Er loopt hier ergens een 8.5 km treintunnel onderdoor, gemaakt in het begin van de 20e eeuw.

Even later op de parkeerplaats zag ik deze kea, de Nieuw Zeelandse papagaai. Deze was gezien zijn ringen al eens gevangen en voelde zich erg thuis op de toeristen parkeerplaats. Helaas geen vliegende kea's gezien, want hun vleugels zijn van onder prachtig rood/oranje. Morgen werken, maar dinsdag is het weer Anzac day. Mountain biken?