10 july 2017: weekendje Wairarapa

De muziek is van een van de heerlijke CD-tjes die in de cottage lagen die we in Martinborough hadden gehuurd.

Winter has finally arrived in Kapiti; vanwege de nacht vorst pak ik deze mooie grote vetplanten in anders blijven er alleen zwarte bladeren over. Had ik in Nederland nog nooit gedaan maar daar werden vetplanten ook niet zo mega groot als hier. Dat vorst 'van boven' komt had ik ook nog nooit bij stil gestaan.

Ook de koetjes maar even wat hooi in plaats van bevroren gras als ontbijt.

Als het dan eenmaal na een uur of 11 is, lijkt het gewoon weer lente; in een t-shirt buiten werken en een strak blauw zeetje.

Na donderdag avond in Wellington geslapen te hebben na het 'borrel club' winter dineetje vertrokken we na gezellig ontbijt in de stad met Lan naar de Wairarapa voor ons winter weekendje weg. Dat was er vorig jaar helemaal niet van gekomen maar dat ging ons nu niet gebeuren!

We gingen op zoek naar een wandeling die er op papier prima uitzag in het zuiden van de Wairarapa in de Rimutaka Ranges, maar die bleek na 5 minuten lopen te beginnen met een stream crossing. Alleen was de stream in de winter toch echt een heus riviertje en waren er nergens pijltjes te vinden aan de andere kant. Toch maar doorgereden om die zuid punt dan eindelijk eens te verkennen. Zo belandden bij het strand van Wharekauhau - een prachtig gelegen luxury lodge waar de meeste gasten per helicopter aankomen. Even naar het uitzicht punt van de lodge geklommen en daarna uitgebreide 2 uur beach walk gedaan langs toch nog een heel aantal baches waarvan er zeker een stuk of 4 permanent bewoond bleken. Of je moet van the middle of nowhere houden (eerste shop was ruim 1 uur rijden in Featherston) or je wil goedkoop wonen......? vast heel koud nou daar pal in de zuiden wind!

Toen we terug de berg afreden om via Lake Ferry naar Martinborough te rijden was dit het uitzicht, daar wil je toch wel even voor stoppen. Gewoon prachtig.

Voor het eerst hadden we een bach gehuurd via AirB&B, eindelijk behoren we dan tot de 'incrowd'. Prima huisje, 1 slaapkamer teveel maar de eigenaren hadden aan alles gedacht. Duidelijk Francofielen met die heerlijke Franse muziek de we aantroffen en de cottage vernoemd naar het dorpje Lacoste in de Provence. We gaan zeker terug komen hier.

En zo ziet de cottage er van buiten uit (rozen in de winter - apart he?)

Nog even naar de supermarkt natuurlijk voor wat stokbrood bij de heerlijke kaas van C'est cheese in Featherston (en dan heb je het echt over een top kaas shop in een klein dorpje) - zien we dit bord buiten staan bij de slager. Daar moesten we natuurlijk wel even om lachen - hoe moet een slager ook weten hoe je de naam van die vis ook alweer spelt?! gelukkig wel even uitgelegd dat het om vis ging en niet een sjieke artisan biefstuk haha

Op zaterdag morgen na rustig aan ontbijt vertrokken we naar de Waiohine Gorge om eens van de Wairarapa kant een stukje van de Tararua's te verkennen. Een fijne verrassing want wat een prachtig dal (panorama foto)!

En een zeer spectaculaire swing bridge. Ik had toch al wat overwonnen door de bridge over de Buller River op het Zuider Eiland over te lopen die ook heel lang is - maar qua hoogte topt deze swing bridge alles wel. Heb stil gestaan om te kijken aan het begin en het eind maar tussendoor stevig doorlopen en vooral niet naar beneden kijken. Een heuse diepe gorge met steile rotswanden.

We besloten een stuk van de track te lopen die parallel aan de rivier liep door echt prachtige ongerepte native bush. Alle typen natives door elkaar, groener dan groen en zo hoog!

En kwamen we nog een swingbridge tegen over een zij-arm, een kleintje dit keer. Ik sta daar rechts van de brug in het zonnetje op deze panorama foto.

Paar hele steile klimmetjes en wanwege het winter weer was het allemaal nat en modderig dus veel glibberen en op je voeten letten. Blij dat ik die stokken bij me had voor die krakende knie (oud wijf).

We besloten hier onze lunch op te eten na ruim 1.5 uur lopen - de plek waar de gorge weer een dal wordt en er ineens ook Nikau Palms te zien zijn. Prachtig uitzicht. Gaan zeker nog een keer terug komen om door te lopen naar de hut (4.5 uur). Vanuit die hut kun je dan of doorlopen naar een heel aantal hutten in de range.

Omdat het zo modderig was hebben we veel moeten glibberen en glijen en zaten onze broeken tot aan de knieen onder de modder. Maar dankzij een volunteer die we tegen kwamen zijn sommige van de mud pools veranderd in mooie stenen paadjes. Een enorm werk en het werd niet helemaal duidelijk waarom hij nou had besloten om hier vrijwilligers werk te gaan doen (hij werkte niet voor het department of conservation) - maar duidelijk wel hart voor deze zaak. Hij hakte stenen uit de bossige ondergrond en daarmee vult hij dan de mudpools op. Hij had ook twee kleine trapjes gemaakt bij een stream waar je overheen moest. We hebben onze support handtekening in zijn boek gezet dat hij bij zich had omdat hij funding wilde gaan aanvragen. Het zal ons benieuwen maar mooi dat iemand dit wil doen.

Terug komend over die grote swingbridge zagen we ineens deze waterval, dat was mij natuurlijk niet opgevallen op de heenweg! we besloten de avond met een heerlijk diner in onze favoriete winery Tirohana Estate, waar ik nog niet eens zo lang geleden met de meiden club was geweest maar voor Hans was het zeker 2 jaar geleden. Ook daar komen wij terug. Zondag nog even mooie wandelingetje in de buurt gemaakt en daarna wat shoppen en lunchen met Italiaanse charcuterie (kiwi dame die 11 jaar in italie had gewoond en nu dit hier produceert) in Greytown. Altijd leuk en mooi einde van een heerlijk weekendje. Hans vanmorgen op het vliegtuig naar Kaikoura voor 10 dagen en ik weer aan de bak bij Council. Veel te druk - ben echt aan het aftellen naar onze vakantie in Augustus. xxNienke