16 july 2017: Feeling great!

Weer even naar Kaikoura om te helpen. 2 x een 25 minuten vlucht. Eerst van thuishonk Paraparumu naar Blenheim. Het kleine vliegtuigje is geladen met 8 forse, hevig kauwgom kauwende bebaarde roadworkers, en ik. Niemand heeft onze gewicht opgenomen! En we mochten slechts 15 kg meenemen omdat de Kaikoura runway zo kort is. We vliegen over de eindeloze velden met heerlijke wijnranken. Hier komt de lekkere Marlborough sauvignon blancs vandaan.

Daarna van Blenheim naar Kaikoura, vliegend langs de kust. Uitzicht op de Kaikoura ranges.

Vanuit het vliegtuig waren de diverse 'slips' van de aardbeving van 7 maanden terug goed te zien.

Er wordt nog steeds met man en macht aan gewerkt en het ziet er naar uit dat de eerste trein binnenkort weer rijdt en de snelweg zal open zijn voor het zomer seizoen.

Als ik 's avonds het ziekenhuis verlaat bots ik tegen deze prachtige zonsondergangen op.

We hebben wat slecht weer gehad (de weermannetjes spraken van sneeuwstormen), maar het weekend zag er goed uit. Moest alleen nog even een nachtdienstje door. Tot 11 uur bezig geweest met een onwillige vrouw wiens leven aan een zijden draad hing. Had haar uiteindelijk min of meer stabiel (nierfunctie op dialyse niveau) en transport geregeld. Wilde ze niet met de helikopter. Beiden wegen waren door de sneeuw gesloten. Dan geef ik het ook op. Uiteindelijk is ze met het ochtend konvooi naar Christchurch vertrokken, maar of ze het haalt.... Mocht er om 2 uur 's nachts weer uit, een dronken vent wilde zelfmoord plegen. En of  de duivel er mee speelde, om 4 uur zijn collega met hetzelfde verhaal. Ik kan daar toch niet goed meer tegen, noch tegen de mensen die eruit willen stappen, noch tegen de nachtelijke onderbrekingen.

Viewpoint op Mount Fyffe met de Kaikoura peninsula in de verte.

Ik had dus wel een lekker weekend nodig. Ik ging Mount Fyffe beklimmen. Begint op de Mount Fyffe parkeerplaats. Daarvoor reed ik Mount Fyffe road helemaal af, parkeerde op de parkeerplaats en ging lopen. Dat bleek dus een 'loop' te zijn en zo stond ik na ruim een uur weer op de parkeerplaats. Mount Fyffe parking is dus niet aan het eind van Mount Fyffe road. Of course, makes sense......

Uiteindelijk de juiste parking gevonden. Flink steile klim omhoog en al gouw liep ik tot mijn knieën door de sneeuw. Had nog wel handschoenen gekocht, maar om nou weer gaiters te kopen.....

r

Schitterende wandeling, zo rustig, alleen maar vogels en prachtige uitzichten. Uiteindelijk op een bankje met fantastisch uitzicht mijn kaas/sla/humus/ei/chilisauce sandwiches op zitten eten. Ondertussen gezellig keuvelend met een jonge Fransman de de Aotearoa track liep (van het noordelijke tipje van NZ naar het zuidelijkste tipje). Om ons heen viel smeltend sneeuw van de takken, geluid makend alsof er constant konijnen wegschoten.

Zeker niet de makkelijkste track en op sommige plaatsen was ik blij dat er mensen voor me waren geweest. Dan kon je je voet in hun voetstappen zetten, of juist vermijden als bleek dat ze in een plas terecht waren gekomen. 'Thuis' worstelde ik met mijn bevroren veters en natte broek en viel daarna op mijn bed met een glas Merlot. Werd nog net op tijd wakker om de Hurricanes de Crusaders te zien verslaan. Gelukkig hoefde ik alleen nog maar even een steak te bakken.

Een dag later wilde ik een track door de vallei lopen. Die bleek aan beiden kanten gesloten vanwege aardbevings schade. Dat moest ik natuurlijk even zien. Enorme slips hadden op diverse plekken het pad weggevaagd.

Hoewel ik de slips kon bypassen via de riverbank botste ik telkens op nieuwe slips. Omdat de vallei zich vernauwde en uitwijkmogelijkheden nog maar in beperkte mate aanwezig waren (was niet heel happig op natte voeten) gaf ik het maar op.

Je zal hier maar gelopen hebben toen de beving uitbrak. Toch wat kiezelsteentjes naar beneden gekomen.

Dan nog maar een keer mijn vriendjes opzoeken.

Nog seals volop.

Helaas zat er al een familie op een van de mooiste lunch bankjes.

Deze koe poseerde gewillig voor een fraai shot.

Zoals te doen gebruikelijk houden de seals geen enkele rekening met de door DOC aangegeven paden.

Dutten waar je maar dutten kan.

Voelde toch wel wat vermoeidheid opkomen in de benen. Laatste loodjes. Nog even een biertje en een visje oppikken en dan weer een Deense serie 'bingen' in 't motel. Moet nog wel even de geleende rugzak van zweetplekken ontdoen!