Ik heb mijn workpermit en visum. Ook is mijn aanvraag voor PR (Permanent Residency) geselecteerd. De registratie is nog niet helemaal rond omdat er nog een formuliertje ontbreekt, dat wil zeggen eentje met een voor hen acceptabele datum erboven. We gingen vol goede hoop naar de council toe, hadden alles bij ons. Terwijl ik in een klein kamertje voor de honderste keer een formulier met dezelfde vragen moest invullen lagen in no time al mijn papieren op tafel door elkaar. Aan het eind moest ik zelf nog vragen of ze die bul nou nog moesten zien (ik moest en zou de originele bul meenemen). Het woord 'chaotisch' omschrijft de situatie redelijk goed en “wij hebben die brief nooit gehad want wij hebben een zeer goed georganiseerd post systeem” neem ik dan ook maar met een korreltje zout. Dat levert wel weer minimaal 3 dagen vertraging op. Helaas. Het daarop volgende bezoek aan Immigration was weer geweldig, in 10 minuten stond ik buiten met de permit en het visum en de mededeling dat omdat Nienke de permit al heeft ik hem voor dezelfde tijd kreeg en het me ook nog een boel geld bespaarde. Ik heb het eerlijk aan Nienke verteld en die gaat nu zaterdag toch maar mee naar Wellington, geld moet rollen nietwaar. Ik ben uitgenodigd voor een shooting party op het land van een stel vrienden. Weet nog niet goed of ik nou als dokter ben uitgenodigd of omdat hij wel een scherpschutter in me ziet. Ik heb in het leger wel leunend op twee krukken mijn insigne voor pistoolschieten gehaald. Geweerschieten is er nooit van gekomen omdat een van mijn collega militair artsen tijdens de uitleg al door het dak van de schiethal schoot en de boel verder werd afgelast.
Het verjaardagsfeestje van de koningin was wel iets bijzonders. Nienke en ik waren wat te vroeg in Wellington en kwamen om 6 uur bij de hal aan denkend dat wij wel de eersten zouden zijn. De rij slingerde toen echter al langs een ADHD draaiorgel en de lift tot de draaideuren. Wel veel ouderen (hetgeen klopt volgens de geschiedenisboekjes) en veel vrienden. Ik kan het niet helpen, maar zo’n feestje van de ambassade in een ver land heeft voor mij iets James Bonds achtig, maar ik heb binnen geen 'geheime dienst' -achtige types gezien. Veiligheidshalve heb ik toch maar wat zwarte balkjes aangebracht. Er was jenever en kaas. En uitgeprinte briefjes
met het Wilhelmus erop. Tijdens de voordracht van de Ambassadrice viel de helft van de zaal in slaap (ik laat in het midden waar dat wat over zegt). Daarna kwam het hoogtepunt, de schalen met haring. Helaas moest ik in het geheim foto’s maken en heb daarom niet de mooiste plaatjes. Uniek was het tafereel van het personeel dat de schaal met rauwe haring met uitjes vol afgrijzen kijkend een stukje voor zich houdt terwijl hordes oudere landgenoten zich verdrongen om al dat heerlijks achter elkaar naar binnen te werken. Ik heb een van de dames nog gevraagd of ze er zelf een geproefd had, maar die antwoorden met een bijna Haags accent NEVAH! Aan het eind miste ik nog de prachtige shoot van een dame die met twee handen haar handtas vol met blokjes kaas gooide. Ik heb nog wel de jongere generatie op de foto die zich op een schaal met iets wat bitterballen hadden moeten zijn wierp vlak voordat agent 327 (hier rechts op de foto) een eind aan het fotograferen maakte.
_+Lucky+shot+bij+Whangaroa.jpg)