Mooie foto niet? Deze is niet van mij helaas. Dit is de vulkaan waar we afgelopen weekend naar toe zijn gegaan. Mount Taranaki of ook wel Mount Egmont (dankzij de eigenwijze captain Cook). Vanwege de voorspelde regen in Wairarapa hebben we die tocht uitgesteld tot mooi weer. Voor Taranaki was mooi weer voorspeld en dus vertrokken we vrijdag direct na ons werk waardoor we in het pikkedonker het laatste stuk naar het hotel reden. Over een hele smalle weg dwars door een mistig dicht bos en tientallen possums 7 km naar boven. We bleken met een ouder koppel de enige gasten in een Duits wintersportachtig hotel. De kok was een Duitse slager en het overige personeel bestond uit een echtpaar wat aan het proefdraaien was. Ze wilden daar wel manager worden omdat hij daar getrouwd was. Op Nienkes 'Oh, how romantic' antwoordde hij 'well, not with her'. Ach ja, ieder zijn meug. Toch een beetje onze eigen Bavarische versie van Fawlty Towers. ’s Avonds lekker in een luie stoel voor de haard boeken zitten lezen met een paar glazen goede wijn. Na een stevig ontbijt gingen we op pad om de berg te beklimmen. Helaas waren de wolken die we al vanuit onze kamer gezien hadden niet weggetrokken en we hebben de top van de vulkaan dan ook het hele weekend niet gezien. Wel wat fraaie tracks gelopen, maar er was vrij veel schade op de berg.
De in heel Taranaki beroemde Wilkies pools waren niet meer en de nog beroemdere dubbele Dawson falls waren gereduceerd tot een enkele waterval. Enkele weken ervoor was er in 1 uur tijd 11 cm regen gevallen en dat was te zien. Overal naar beneden gekomen rotsblokken, omgevallen bomen, weggevaagde bruggetjes, etc. Het beloop van vele stroompjes was door al het puin veranderd. Op een van de tracks kwamen we bij een brug die gesloten was vanwege schade. Het riviertje dat 3 meter lager in een dalletje lag was tijdens de stortbui zo’n 4 meter gestegen en had de zijkant van de brug weggeslagen. Na zorgvuldig bestuderen van de funderingen besloten Nienke en ik het er toch maar op te wagen omdat we anders vele kilometers terug (en nog belangrijker; weer omhoog) moesten lopen. Omdat de wolken de dag erop nog steeds laag hingen en we alle lagere tracks al hadden gelopen besloten we maar naar New Plymouth te gaan. Beneden bleek het echter mooi zonnig te zijn en toen we langs de noordkant van de vulkaan reden zagen we toch stukken besneeuwde top tussen de wolken.
Aan die kant van de berg hebben we toch nog een flinke tocht gemaakt, maar de top bleef onzichtbaar en we zijn daarom maar niet naar de summit gelopen. Toch hoog genoeg om een prachtig uitzicht te hebben van Mount Ruapehu in het oosten tot New Plymouth en de oceaan in het westen. Uiteindelijk om de vulkaan terug gereden dwars door dairy land vol Hollandse en Zwitserse koeien.
Donderdag is onze container in Wellington aangekomen. Hij was in Azie overgeladen van de Hyundai Faith op de Koto Jaya. Via de webcam van de haven heb ik foto’s gemaakt.
Hier zie je ‘ons schip’ gelost worden. Customs heeft hem zelfs al vrijgegeven. Volgende week woensdag komen alle spullen hier. De MAF (weet nog steeds niet waar de afkorting voor staat, maar ze doen hun naam eer aan) komen bij ons langs om de hockeyschoenen en de gumboots te inspecteren. Mijn uitleg dat we in Holland op kunstgras spelen en de laarzen nieuw zijn was niet voldoende, er zou nog een verdwaalde worm of onkruid aan kunnen zitten. Heb niets meer gehoord over een oud officierssabel die door de verhuizer als samoerai zwaard was bestempeld. Mag blijkbaar gewoon naar binnen.
Ik kreeg van de week een briefje van een patient met een boodschap van hun buren, Hollanders die me uitnodigden. Hollanders kom je hier overal tegen. Vorige week in de bergen bij de Otaki Forks en ook dit weekend weer op Mount Taranaki, je loopt je hotel uit en je hoort ‘het zal toch niet he’. Bijna alle patienten melden wel dat ze een Nederlandse opa of tante of zo hebben. Grappig volk toch eigenlijk. Je herkent ze hier niet (ze mengen zich moeiteloos tussen de Kiwi's), maar ze zijn overal.
Weinig bijzonders in de praktijk deze week. Veel papierwerk waar een Belgische collega vandaag mee in de krant kwam; http://www.stuff.co.nz/dominionpost/4562303a6000.html. Niet heel veel anders als in Nederland, business as usual dus. Mijn oranje ballonnen vinden gretig aftrek bij de kinderen. Een nieuwe hoofdzuster die protocollen komt introduceren. Laat ik nou een protocollenboek hebben geschreven van zo’n 350 pagina’s. Heb al wat voor haar vertaald.
Inmiddels begint de EK koorts hier ook op te lopen. Er worden al pouletjes gemaakt en tafels in pubs gereserveerd. Dat zal een vreemde gewaarwording zijn, voetbal kijken tijdens een gezamelijk ontbijt! De 3 Nederlandse wedstrijden beginnen om 20.45 en dan is het hier kwart voor zeven ’s ochtends. Geen Oranje bier maar beschuit met oranje marmelade.
U bent weer bij, gegroet.
Nog een foto dan omdat we vanmorgen bij de opkomende zon Mount Ruapehu zo mooi zagen liggen en er net twee meeuwen voorbij vlogen.
_+Lucky+shot+bij+Whangaroa.jpg)