Al 6 patienten gezien in de eerste anderhalf uur tijdens mijn 4 wekenlijkse dienst op Team Medical. Nog niet zo erg als de 25 in 3 uur op onze eigen praktijk vorige week. Mijn laatste hier was een 35 jarige die nu toch eindelijk wel eens van zijn oor probleem af wilde. Hij had inderdaad een vuurrood trommelvlies. Had een kat en bleek daar ook nog eens allergisch voor te zijn, maar daar lag het niet aan volgens hem. Verder rookte hij ook nog, maar daar lag het ook niet aan. Op de vraag waar het dan volgens hem wel aan lag zei hij dat ik dat moest weten, ik was tenslotte de dokter. 'Your congested nose is blocking the oxygen to your brains' En dan ga je rare dingen doen en denken. Er zat ook nog een geboeide patient naast een agent. Had een handwond die volgens de ambulance gehecht moest worden. Ik zag een duidelijk al oudere forse wond. Het had inderdaad gehecht moeten worden, maar wel een week geleden. Oom agent keek een beetje beteuterd, maar ik had dan ook nog een appeltje met ze te schillen. Afgelopen zondag vertrokken Nienke en haar ouders alvast naar Sydney. Belt vannacht om 4.30 am (am staat voor Absolutely in the Middle of the night) een constable op. Slaapdronken neem ik op en schrik me wezenloos, de politie midden in de nacht, 'what happened in Sydney?'. 'You're the doctor on call?' Een van onze patienten was in het ziekenhuis overleden en een gefrustreerde dokter daar wilde de death certificate niet tekenen omdat hij minder dan 24 uur in het ziekenhuis was. Een nieuwe regel die alleen in het beperkte brein van deze registrar geldt. Zal niet zeggen waar hij vandaan kwam, maar er zitten wel heel veel call centers. In plaats dat die nurses eens even de defibrillator op de slapen van die dokter uit testen bellen ze dus de politie die niet gehinderd door enige kennis van fatsoensnormen een dokter 60 km verderop uit zijn slaap belt. Alsof ik in de auto ging springen om een uur naar Palmerston te rijden. Wat een idioten. Nou ja, het is hier weer rustig, heb net mijn Spicy Jamaican noodles op. Nog een paar uur en ik zit ook in the plane naar Sydney. Oom agent mag me vannacht wel bellen, want rond die tijd moet moet ik dan toch op om naar het vliegveld te rijden. Onze reis was nog bijna in het water gevallen. Ik meende ergens gelezen te hebben dat New Zealands permanent residents geen visum nodig hebben. Nienke vertrouwde mij volkomen, maar 24 uur voor vertrek werd het haar toch allemaal teveel en moest ze het nog even op het net verifieren. Blijkt dat dus alleen zo te zijn voor NZ paspoort houders. Stress dus, in de telefoon geklommen en na veel telefoontjes een aardige meneer gevonden die dat online kon regelen. Voor Nienke geen probleem, maar ik moest nog een vraag beantwoorden aan de High commissioner van de Australisch ambassade. Behalve een aantal domestic convictions ben ik toch geen crimineel. Zou het aan Singapore liggen? Moest dus maandag bellen. Nou Youp van het Hek, kom hier ook maar eens even huishouden. Bellen was een crime. Tussen de patienten door diverse malen geprobeerd, maar telkens als ik uiteindelijk in de wacht werd gezet (nadat je eerst drie boeken hogere visakunde wordt voorgelezen) is er een system error en wordt de verbinding automatisch verbroken. E-mailen lukte ook niet, krijg je gewoon een mail terug dat ze teveel mails ontvangen en ze dus niet kunnen beantwoorden. Tenslotte een misselijk makende (slijm, slijm, slijm) fax gestuurd met het verzoek deze arme dokter te bellen om hem zo te behoeden voor eeuwige opmerkingen over slordigheid. Miranda heeft nog een biertje te goed van me in Melbourne!
Even wat fraaie foto's. We waren het weekend even in Zealandia, een natuurreservaatje in Wellington waar ze door de natuur te herstellen weer een flink aantal aparte vogels en andere dieren hebben terug weten te krijgen. O.a. de Tuatara, a prehistoric lizzard in mini formaat. Ongeveer 30 cm groot.
The Kaka, de Nieuw Zeelandse papagaai, prachtige oranje veren aan de onderkant van de vleugels. Hondsbrutaal, dol op ruitenwissers. Leeft veel op het zuider eiland en o.a. ook op Kapiti eiland. Bij ons in de tuin helaas nog niet gesignaleerd.
The Welcome swallow, die zoals de naam doet bevroeden de Engelse schepen hier verwelkomde. 
Ook de typische watervogels zoals de Pied shag zijn van de partij. Dat zijn nou nog eens een paar fraaie blauwe kijkers. 
Als laatste de New Zealand scaup (toppereend), een duik eend met knalgele ogen. 
Later die dag hebben we weer van Guys fantastische kokerij mogen genieten. Eerst moest de familie Engel echter nog even lelies plukken langs de beek. Nee, dat is gezichtsbedrog, het is echt een schaar of een mes, .... denk ik. 
Droog, droog, droog. Het hooien leverde slechts 25 balen op, ruim onder het jaarlijkse gemiddelde. Da's letterlijk balen, maar gelukkig hadden we nog wat oude liggen. Met die 54 balen in totaal moeten de koetjes toch de komende winter door. 
_+Lucky+shot+bij+Whangaroa.jpg)