31 augustus 2016; Spring!

Een liedje van Ilse om te beginnen, mijn favoriete nummer; 'Feels like rain'

Feels like rain, meer een koude douche. Dat is het gevoel als ik over de prestaties van mijn 'cluppie' Ajax lees hier in NZ. Zo droevig heb ik het nog niet eerder meegemaakt. Wie moet je nou ontslaan? Iedereen dan maar, team, bestuur en trainer incluis. A1 een kans geven. Nu nog verliezen tegen Willem II en het seizoen zit er binnen 10 wedstrijden alweer op. Doet toch iets minder pijn zo ver er vandaan.

Ik ben weer even een weekje in het zuiden. 'Zal wel koud worden' zeiden veel vrienden. Het was echter prachtig. In het weekend heb ik even een wandeling gemaakt in de buurt van de alpen, waar ik 's ochtends telkens op uit kijk. Kom dan leken ze te roepen. Ik reed naar 'the Piano flat' (nog niemand kunnen vinden die me die naam kan uitleggen). Lekker zonnetje, dus de raampjes open en de iPod op shuffle. Geen idee of Nienkes waarschuwingen de keuze van de iPod beïnvloedde, maar na Salmonella Dubs 'Platectonics' (tekst: Turn around now, turn around now), volgde Loreena McKennits 'Never ending road' en toen Mike Oldfields 'Moonshine', een echte Hill billie song zoals in de film 'The Deliverance'. Creepy dus. Toen ik bij de parkeerplaats aankwam begon echter 'Let the sunshine' uit de film Hair.

Echt prachtig dal met aan een kant besneeuwde bergen en aan de andere kant heuvels vol lammetjes en herten.

Aan het einde van het dal een riviertje. Daar begon een track langs de rivier de bergen in. Het had de nachten ervoor nogal geregend en het was dus goed nat. Daarbij is het hier eind van de winter en de tracks zijn nog niet zomerklaar gemaakt, m.a.w. veel takken en bomen over het pad. Veel klim en glijwerk dus. Heb zeker een kilo extra klei aan de schoenen en broek hangen.

Heerlijk bruggetje waar Nienke van zou smullen. Helaas stuitte ik na anderhalf uur op een watervalletje die ik niet zonder serieus nat te worden kon passeren. Besloot derhalve terug te gaan en nog een stuk van de Titans rock track te doen, een 7 uur return klim.

Die ging echter stijl omhoog en doordat het nogal glad was werd het me op een gegeven moment toch te gortig. Als je alleen bent (er was slechts een andere auto daar en die lui heb ik niet gezien) dan moet je geen risico's nemen. Het tragische ongeval van een Tsjechisch stel die nogal slecht voorbereid probeerden de Routeburn track in de winter te doen zat nog vers in het geheugen. Bij de auto aangekomen gooide ik mijn backpack af en na een bammetje besloot ik nog een track aan de andere kant te doen. Toen ik daar een foto wilde nemen ontdekte ik dat ik de camera niet meer had. Een oudje, dat wel, maar toch. Kon hem nergens vinden. Heb derhalve mijn eerder genomen pad nogmaals gedaan omdat ik dacht dat de camera nog bij de waterval stond.

Dat bleek echter niet het geval. Boos op mezelf liep ik weer naar de auto. Reed met ingetogen woede richting huis en zag ineens de camera aan de kant van de weg liggen. Ik had hem natuurlijk afgedaan en op het dak van de auto gezet alvorens de rugzak af te doen. Daarna een bammetje en wat water en een 'op leeftijd momentje'.

Helaas een krasje op de lens, maar gelukkig hebben we de foto's nog. Toch weer een prachtig nieuw gebied ontdekt in dit fraaie land.
Het werken hier is zeer gevarieerd. Van druk tot rustig en van ernstig tot gezeur. De mensen zijn erg geïnteresseerd, wordt m.n. vaak gevraagd of ik blijf. Een farmer (erg grote farms hier) vroeg waar ik vandaan kwam. Hij bleek een broer in Otaki te hebben. Had slechts 15 acres daar met 50 schapen erop, 'he probably named every single one of them' zei hij denigrerend over zijn keuterb(r)oer. Vandaag een nogal gezette dame die van een paard was gevallen. Had haar heup gebroken dacht ze. Nadat ik haar had onderzocht vroeg ze wat ik ervan dacht. 'Ik geef het paard groot gelijk', gaat dan door je gedachten, pure dierenmishandeling. Bovendien had ze zoveel shockabsorber dat de botten geen moment in gevaar zijn geweest. Toch wel eervol vond ik het dat een van de nurses haar zieke dochter door mij wilde laten onderzoeken. Het arme kind was echt ziek en moest helaas naar het ziekenhuis.
Het zit er weer bijna op hier. Vrijdag weer naar Welly waar ik Nienke ontmoet. Een paar uur later vliegen we door naar Fiji. Echt aan toe. Dank voor alle lieve reacties. Zondag was toch een beetje moeilijke dag, zeker omdat de TV weer voortdurend vaderdag reclames blèrt. Gegroet!