9 november 2007

Dat petje voor de dames van gisterenavond neem ik weer terug. Langs de fishermans cabins loopt een houten looppad. Alsof er een bus met sumo worstelaars met buikloop werd gedumpt werden we erg vroeg wakker gemaakt. Met hun wandelschoenen aan werd elke schroef en spijker getest. Helaas waren ze al verdwenen toen ik bijgekomen buiten kwam. Ik had ze willen vragen 'which one of you commuter trains was the 06.45, that one definitely won this mornings noise making contest'. The blokes van next door leken er verdoofd door de Tui niets van te hebben gemerkt. In de stromende regen hebben ze de hele avond rond de BBQ doorgebracht. Nadat we alle spullen weer in onze auto verborgen hadden gingen we op pad. Een trektocht langs een paar watervallen op weg naar een hoger gelegen meertje. De 'falls' waren echt fantastisch zo in het wild (waarmee ik bedoel dat er geen hordes fotograferende touristen staan). Helemaal alleen kun je genieten van dit fraaie natuurgeweld. De klim naar het meer was pittig, ruim een uur lopen en ondertussen 300 m. stijgen. Het meer was bijna onbeschrijflijk mooi. Blauwgroen water met alleen maar bossen er omheen en dan de blauwe lucht erbij. We ontmoetten daar twee aussies die de leaflet wel goed gelezen hadden en van beneden een sleutel hadden meegekregen voor 1 van de 5 bootjes die daar lagen. Wij hadden gelezen dat je die bij het visitors centre kon huren, maar op deze afgelegen plek was helemaal geen centre natuurlijk. Nienke wilde niet even terug lopen en dus hielpen we jaloers de aussies op weg. Hij kreeg aanvankelijk het slot niet los en meende dat er verderop dus nog meer boten moesten zijn. Dat leverde wel een uiters aanschouwelijk beeld op van een paar mensen die met grote houten peddels en life jackets zich een weg door de jungle baanden. Na een paar honderd meter begon hij echter toch aan het slot te twijfelen. Natuurlijk hebben we een foto van ze gemaakt en beloofd om die op te sturen. Wij liepen weer terug naar de auto en vertrokken richting Napier. De highway ging hier dwars door een Märklin landschap; tussen de bergen kronkelend continu een passeerspel spelend met een spoorbaan en een rivier. Erg mooi, maar inspannend rijden omdat er ook telkens enorme vrachtwagens met boomstammen reden. Napier is leuk, een art deco stadje (het werd in 1931 door een aardbeving verwoest waarna de stad weer in art deco stijl werd opgebouwd, inclusief voor NZ unieke gezellige winkelstraatjes). De dag werd weer afgesloten met wat heerlijk Thais eten en een duik in de boeken. Ook konden we nog even met thuis skypen omdat we weer prima ontvangst hadden. Gegroet.